Ik neem je even mee: de video start met een opkomende zon en de verpleegkundige fietst naar het werk. In één van de volgende shots zien we dat onze hoofdpersoon wordt begroet door een collega achter de balie. Vervolgens belanden we op de afdeling, die we uitgebreid te zien krijgen, inclusief de kop koffie met lachende collega’s.
Natuurlijk ontbreken enkele shots van de interactie met de patiënt niet. Eventueel vergezeld van de welbekende hand op de schouder. En de video eindigt met een ondergaande zon waarin de verpleegkundige voldaan naar huis fietst. Het geheel wordt ondersteund met een gedragen pianomuziekje en een voice-over waarin we de hoofdpersoon horen praten over een leuk team, de opleidingsmogelijkheden en dat je toch echt voor de patiënt werkt.
We zien de video’s ook zonder de zonsopkomst, maar altijd met een uitgebreide rondleiding op de afdeling. Soms komen meerdere collega’s in beeld. De gedachte is altijd hetzelfde. Het doel ook: overhalen om te gaan solliciteren. Echt, laat 2022 nu eindelijk het jaar worden waarin we stoppen met deze verre van originele, en weinig onderscheidende video’s.
Er is veel mis met deze video’s voor je profilering op de arbeidsmarkt. Heel veel mis. Ik noem er een aantal.
Allereerst: het is dus niet origineel. Punt. Je doelgroep heeft de video al heel vaak gezien. Wanneer de video in je tijdlijn op Facebook, Instagram of LinkedIN voorbij komt, valt de video niet meer op. Het is als de zoveelste aflevering van een soapserie. Je weet precies wat je kan verwachten.
Ook de gekozen beelden stralen geen inleving in de doelgroep uit. Het zou vanuit allerlei duurzaamheidsargumenten goed zijn, maar niet al je medewerkers gaan op de fiets naar werk. En als ze dat al doen, zijn ze ook niet altijd direct zo vrolijk gestemd. Ze hebben bijvoorbeeld een hectische ochtend achter de rug met naar schoolgaande kinderen, moesten langer dan normaal wachten bij het kruispunt en er is gewoon een reële kans dat regen en/of tegenwind de fietstocht verre van aangenaam maakte. Of ze zijn onderweg om een extra dienst te draaien, omdat collega’s zijn uitgevallen.
Is het niet veel beter om het authentieke beeld van je collega’s en je organisatie te tonen in plaats van een geromantiseerd fietsbeeld?
Het tonen van de afdeling is het derde punt waarmee organisaties vaak de plank misslaan. Je mag je serieus afvragen wat je wil bereiken als je bijvoorbeeld een IC-verpleegkundige een Intensive Care laat zien. Ik ga ervan uit dat deze verpleegkundige echt wel weet hoe zo’n afdeling er uitziet en werkt. De nieuw gewenste collega heeft niet voor niets deze functie al. Een theaterregisseur van mij zei ooit ‘je moet rode deuren niet rood verven’. Dit is precies wat je nu in veel video’s ziet: tonen wat de ander al weet. En daarmee neem je de potentiële collega niet serieus.
Ten slotte: de argumenten. We hebben ons door de fietstochtbeelden geworsteld, we accepteren de gedragen pianomuziek en gaan luisteren naar wat wordt verteld. We horen ‘leuke werksfeer’, ‘goed team’ en ‘opleidingskansen’. Is dat onderscheidend? Zijn er ook organisaties die in de arbeidsmarkt zeggen dat de werksfeer in een slecht functionerend team belabberd is, en dat er dan ook nog eens geen ruimte is voor ontwikkeling? Nee.
Kortom, ik snap helemaal dat een zorgorganisatie zich wil profileren op de arbeidsmarkt. En ik begrijp heel goed dat het middel ‘video’ zeer goed werkt. Het is me ook duidelijk dat vaak afdelingshoofden graag een video van de afdeling willen. De enige vraag die je jezelf hoeft te stellen is: ‘wat gaan we hoe laten zien zodat we écht onderscheidend zijn op de arbeidsmarkt?’ Voor de video hoef je echt geen Oscar te winnen, maar bedenk wel: na Home Alone 1, was de lol er ook wel af.
Martijn Hulst is partner bij Richtingmakers. Heb je vragen of aanvullingen over dit blog of wil je wel een andere video voor je arbeidsmarktcommunicatie? Stuur ons een mailtje!